MIRJAM HUISMAN
Hallo, ik ben Mirjam Huisman. Het project dat ik exposeer op Apeldoorn Photo is mijn eindexpositie voor de Fotoacademie in Amsterdam. Het is een combinatie van een aantal fotoseries gepresenteerd als een visuele ‘roadtrip’.
Verhalen zonder kop of staart zodat de kijker zijn eigen verhaal kan vormen. Het zijn fictieve portretten waarin ik de modellen een rol laat spelen, maar waarbij ik ruimte houdt voor improvisatie. Zo zoek ik naar intieme en rauwe momenten en balanceer ik tussen fictie en werkelijkheid.
Voor mij is het bijzonder om dit project hier te exposeren omdat het gebaseerd is op mijn eigen ‘coming of age’ ervaringen opgroeiend in een dorp op de Veluwe. Alle beelden zijn ook in deze omgeving gemaakt.
CATHY EITING
Hallo, ik ben Cathy Eiting. Voor het thema ‘ Zien is gelogen’ heb ik, geïnspireerd op de rorschachtests de ‘pareidolia’-serie gemaakt.
Pareidolie is de neiging van de hersenen om onduidelijke en willekeurige waarnemingen betekenis te geven, doordat onze hersenen continu bezig zijn om verbanden te leggen en gevoelens te projecteren.
Dit gegeven werd vroeger als basis gebruikt in de psychodiagnostiek door het gebruik van van inktvlekken, de zogenoemde rorschachtests. Deze heb ik als inspiratie gebruikt voor mijn beelden.
Kijk, interpreteer en accepteer dat alles wat je erin ziet goed is. Het is tenslotte jouw waarneming.
Voor deze beelden heb vormen van de kwallensoort: Chrysaora quinquecirrha (Atlantische zeenetel) gefotografeerd en dubbel gedrukt.
CAREL LANTERS
Ik ben sinds een aantal jaren actief in het medium pinhole-fotografie. De laatste tijd gebruik ik geen statief meer en beweeg vrij rond met de camera. Ook monteer ik de camera op mijn fiets om een ander soort beweging te krijgen.
Omdat de pinhole-camera geen lens heeft maar een gaatje van 0,3 mm, werk ik dus met lange belichtingstijden. In combinatie met de bewegingen ontstaan er nieuwe abstracties die het alledaagse willen ontsnappen en verhalen genereren.
Analoog gemaakte 6×6 cm negatieven, gescand en geprint op speciaal papier, als een nieuwe vorm van abstractie, worden getoond in Apeldoorn Photo.
ANGENIET BULTHUIS
Sinds een aantal jaren houd ik mij bezig met abstracte fotografie. Het is daarbij de kunst om op een eigen, creatieve manier de werkelijkheid zo onherkenbaar mogelijk weer te geven, met daarbij veel aandacht voor lijn, kleur, textuur en vorm.
Ik gebruik software om de foto’s nog enigszins aan te passen, of om van meerdere abstracte foto’s een compleet nieuw beeld te creëren. “This is not a landscape” is mijn werktitel voor deze expositie. Daarnaast toon ik ook andere foto’s. Echt nieuwsgierig geworden waarnaar je eigenlijk kijkt? Stuur dan een mailtje via mijn website!
CHANTAL ZOUTMAN
Mijn naam is Chantal Zoutman en ik ben een Apeldoornse beeldmaker. Ik
gebruik veelal fotografie om vorm te geven aan de dingen die ik zie. Ik
fotografeer in het moment en ensceneer eigenlijk zelden tot nooit. Bewerken
beperk ik tot bijstellen van contrast. Ik wil het moment laten zien zoals
het was en dit breng ik terug naar fragmenten.
Gebruikmakend van mijn intuïtieve manier van kijken en het aanwezig en
natuurlijk licht geef ik vorm aan mijn werk dusdanig dat er ruimte blijft
voor verwondering en een eigen verhaal. Hierbij verken ik de relatie tussen
traditionele fotografie en lens-based media hoewel mijn werk altijd sec uit
gefotografeerde beelden bestaat.
Op dit moment en voor APF25 laat ik me inspireren door de impressionisten.
Een kunststroming uit de tweede helft van de 19e eeuw waarvan vooral het
weergeven van het moment in gestileerde vorm me erg aanspreekt.
Belangrijk in mijn werk zijn vooral sfeer, kleur, compositie, beweging en
vervreemding.
Zie je wat ik je wil laten zien? Zien we hetzelfde? Als ik mijn bril afzet
zie ik de wereld heel anders. Anders ook dan dat jij ‘m ziet. Ik nodig je
uit met me mee te kijken.
TWAN PEETERS
De wereld raast voorbij terwijl ik stilsta. Gezondheidsproblemen zorgen voor een nieuwe werkelijkheid van gedwongen rust. Innermost is een blik op mijn leven binnen vier muren. Vertrouwde plekken om me heen kregen een andere lading. Met mijn camera ontdekte ik opnieuw wat me omringt. Om te zien wat er altijd al was. Om mijn huis weer als thuis te laten voelen.
Mijn werk nodigt uit om met aandacht waar te nemen wat dichtbij is. Te tonen wat vaak onzichtbaar blijft: een lichtval, een verstild moment, een interactie.
Jacqueline Dubois
Ik kijk als een fotograaf, een beeld begint met een gevoel dat ik herken, of een vorm, lichtval, beweging die mijn aandacht trekt. Ik werk met lagen om mijn persoonlijke blik op de werkelijkheid zichtbaar te maken. Met verschillende technieken vervorm ik de realiteit, om zo door te dringen tot wat er nog meer in het beeld te vinden is. Mijn beeldtaal is poëtisch, ik bewerk mijn foto’s met een benadering die aan schilderen doet denken. De beelden die ik in Apeldoorn Photo laat zien zijn onderdeel van mijn lopende project “Leegte”.
Zondag
Met liefde voor beeld zwerf ik door natuur, gezichten, huid, vorm en kleur. Op zoek naar verleiding, sensualiteit, verlangen, schoonheid, vrouwelijkheid, kwetsbaarheid en kracht.
Het oog kiest, selecteert, stelt prioriteiten. Maar hoe vrij zijn we in wat we zien? Volgens Immanuel Kant heeft het esthetisch oordeel iets mysterieus. Schoonheid laat ons vrij spelen met wat zich aandient. En juist in die vrijheid ontstaat de verbeelding: het vermogen iets te zien dat er misschien niet is, en toch intens echt voelt. De magie van de illusie. Knipoog nodigt je uit tot een spel waarin je zowel waarnemer als deelnemer bent en mijn beelden speels en verleidelijk tussen beide bewegen.
Maartje Martisan
Neverending End
“Is de wereld van mijn moeder een illusie – of is het de onze?”
In het project Neverending End ga ik op een persoonlijke zoektocht naar de wereld van mijn moeder, en hoe ik mij als kind tot haar beleving verhoud.
Mijn moeder leefde in een realiteit waarin ze dagelijks communiceerde met haar overleden echtgenoot Theo – via tekens, geluiden en liefdesbrieven die waren geschreven door een medium. Was haar wereld een illusie? Of was het de onze die niet klopte?
Als kunstenaar en therapeut onderzoek ik voortdurend de connectie en disconnectie in relatie tot jezelf en tot de ander. Dit doe ik via fotografie, video en installaties.
Cees-Jan van Beek
Ik ben beeldend kunstenaar en studeerde fotografie bij Fotoschool Statief en kunst aan de Nieuwe Academie Utrecht. Verder heb ik psychologie gestudeerd.
Ik laat me vooral inspireren door het licht, de kleur en de sfeer van de oude Hollandse en Italiaanse meesters. En heb een voorkeur voor intense portretten, verstilde stillevens en verhalende foto’s; vaak kritische werken over sociale kwesties. Vaak zie je iets van vergankelijkheid in mijn kunst, een beetje ironische humor en natuurlijk esthetiek. Ik ben voortdurend op zoek naar kunst die mijzelf en anderen zal blijven inspireren en aanzetten tot reflectie en nadenken. Niet alles is altijd wat het lijkt.
Tineke Kwant
Mijn naam is Tineke Kwant. Ik maak al lang, heel graag foto’s, maar sinds een jaar of 2 ben ik er mijn werk van aan t maken. Ik fotografeer niet alleen zelf, ik bied t ook aan als dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking.
Het thema zien is gelogen vond ik gelijk intrigerend. Uiteindelijk heb ik gekozen om ‘eerste indrukken’ te gebruiken. Dan niet zozeer de eerste indruk die je hebt van de ander, maar vooral de eerste indruk die je zelf aan de ander geeft of die je van jezelf hebt.
Wat zie jij als je in de spiegel kijkt?
Maartje Smit
Maartje is fulltime fotograaf en werkt dagelijks met ondernemers om hun verhaal puur en echt vast te leggen. Precies daarom leek het thema “Zien is Gelogen” haar in eerste instantie lastig te omarmen. Want in haar fotografie geldt meestal: what you see is what you get.
Toch besloot ze, op het laatste moment, de uitdaging aan te gaan. Want ook bij mensen is het niet altijd zo eenvoudig. Iedere blik wordt gekleurd door jouw eigen verhaal, emoties en aannames. Met negen krachtige portretten onderzoekt ze hoe snel we oordelen en nodigt ze je uit om jezelf af te vragen: 👀 Kijk je écht… of zie je wat je wilt zien?
